Najszczęśliwszy dzień w życiu

Zgadnijcie o czym dzisiaj będzie? Wiecie już?

Pewnie pomyśleliście, że o ślubie. No właśnie, jakoś tak się przyjęło, że ślub nazywa się często najszczęśliwszym lub najpiękniejszym dniem w życiu. Moim zdaniem kompletnie bez sensu.

Oczywiście może być tak, że to tylko moja perspektywa, bo ja już cały ten cyrk, o przepraszam, ten najpiękniejszy dzień mam za sobą. Może tylko zazdroszczę i próbuję psuć zabawę tym, którzy jeszcze czekają i planują.

Powiem szczerze, że rzeczywiście, gdybym miała uwierzyć, że wszystko co najlepsze już za mną to chyba nie pozostałoby mi nic, niż się załamać. Dlatego absolutnie nie zgadzam się na nazywanie któregokolwiek dnia w mojej przeszłości najszczęśliwszym w moim życiu.

Dobra, zakładając jednak, że jesteśmy już starzy, wspominamy swoje życie, to czy ślub naprawdę jest takim najpiękniejszym dniem? Dla mnie ślub był przede wszystkim męczący i stresujący. Dzień urodzenia dzieci? Również pamiętam więcej zmęczenia niż szczęścia. I w sumie podobnie wspominam wszystkie ważne życiowe wydarzenia: męczące i stresujące.

Dla mnie szczęście kryje się w tych prostych dniach i chwilach. Ciężko wskazać jeden, ten naj. Szczęśliwsza i spokojniejsza niż w tłumie weselnych gości byłam spędzając leniwy dzień z rodziną na działce. Od sesji zdjęciowej w pięknych strojach wolę wspólne zagrzebanie się pod kocykiem i oglądanie filmów, bo w takich sytuacjach nic nie jest na pokaz. Wszystko jest prawdziwe, nieskrępowane i takie, jak lubię.

Zapytałam mojego męża jaki to jest najszczęśliwszy dzień w życiu, po żachnięciu się „No na pewno nie ślub!” i chwili namysłu powiedział, że każdy dzień, w którym i ja i dzieci się uśmiechamy. Kolejna prosta definicja przystająca do moich przemyśleń.

Na koniec dodam, że myślę, że dla większości ludzi oczekiwanie, że jeden konkretny dzień będzie najpiękniejszy kończy się rozczarowaniem. Po pierwsze presja, że ma być pięknie i idealnie powoduje stres. Po drugie świadomość, że lepiej już nie będzie, że nie będzie już o co walczyć, na co czekać – dla mnie to nie do zaakceptowania.

Wiele razy oczekiwałam, planowałam, że jeśli stanie się taka a taka rzecz, to będzie to wyjątkowe i cały dzień przez to będzie wyjątkowy, szczęśliwy. A zazwyczaj rzeczywistość okazuje się dość zwyczajna. Tak więc cieszmy się z prostych, szczęśliwych chwil, nie czekajmy z byciem szczęśliwym na wielkie wydarzenia, bo one mogą nie nadejść lub okazać się mniej szczęśliwe, niż byśmy chcieli.

I tak na marginesie: mam do Was prośbę. Nie biorę udziału w konkursie na bloga roku, nie proszę Was o SMS-y, ale o to, żebyście polecili mój blog znajomemu, jeśli podoba Wam się to, co piszę. Albo chociaż napiszcie mi tu od czasu do czasu komentarz. Dziękuję!